وجــودم نخــل از غـم بــارور بود            تمام حاصــلــم خــون جــگــر بود 

زهــر شـاخه هــزاران میــوه دادم            همانــا پــاســخــم نیــش تــبــر بود 

دلــم از طفــل بر پــســتــان مــادر            به دیــدار اجــل مــشتــاق تــر بود 
اگر چه شــاخه هایــم را شکـسـتند            به هر شــاخه هــزارانـم ثمــر بود 
چه باک از تیـغ زهــرآلــود دشمن            علی یک عمر در کـام خطــر بود 
هــزاران زخــم در دل داشتــم من            که بس کاری  تر از این زخم سر بود 
به جــان فــاطمه  آنکه مـرا کشت            نه تیــغ ابن ملجــم ، میــخ در بود 
هــزاران استخــوان بودم گلــوگیـر           هزاران نیش خــارم در بصـر بود 
به هر آهـم هــزاران زخــم فــریاد            به هر زخمم هــزاران نیــشتر بود 
تو ای قــاتل مرا کــشتــی نگفتــی            علی یک عمر غمخــوار بـشر بود 
زدی شــمشیــر بر فــرق امــامـی            که حتـی مهربــان تر از پــدر بود 
به اشک و خـون دل بنویس "میثم"           علــی از فــاطــمه مظلــوم تر بود